کشورهای جهان

سیشل

 

جمهوری سیشل

Republic of Seychelles
سیشل

پرچم

شعار ملی: «پایان کار ثمربخش است»

سرود ملی: سیشلی‌ها به هم بپیوندید

 

پایتخت
(و بزرگترین شهر)

ویکتوریا
۲°۲۰′ شمالی ۱°۴۰′ شرقی

زبان رسمی

انگلیسی / فرانسوی

نوع حکومت

جمهوری ریاستی

نام حاکمان 
رئیس جمهور

جیمز میشل 

موارد منجر به تشکیل
از بریتانیای کبیر

۲۹ ژوئن ۱۹۷۶

مساحت

 - 

مساحت

۴۵۱کیلومتر مربع (۱۹۷ام)

 - 

‌آب‌ها (٪)

جزئی

جمعیت

 - 

سرشماری

۸۶٫۵۲۵ 
(۲۰۵ام)

 - 

تراکم جمعیت

۱۷۸‎/km^۲‏ (۶۰ام)

واحد پول

روپیه سیشل (SCR)

منطقه زمانی

SCT (ساعت جهانی+۴)

 - 

تابستانی (DST)

DST (ساعت جهانی)

دامنه اینترنتی

.sc

پیش‌شماره تلفنی

+۲۴۸

جمهوری سیشل کشوری است جزیره‌ای در اقیانوس هند. پایتخت آن ویکتوریا است.

سیشل از مجمع‌الجزایری شامل ۱۱۵ جزیره تشکیل شده‌است که در حدود ۱۵۰۰ کیلومتری خاور خاک اصلی قاره آفریقا واقع شده‌اند. این جزایر در شمال خاوری ماداگاسکار قرار گرفته‌اند. سیشل با ۸۶٫۵۲۵ نفر جمعیت یکی از کمترین جمعیت‌ها را در میان کشورهای آفریقا دارد. شاخص توسعه انسانی آن اما در میان بالاترین‌ها در آفریقا است.

جزایر سیشل آب‌وهوای دریایی استوایی دلپذیری دارند و گردشگران زیادی از این جزایر دیدن می‌کنند. تنها یک‌سوم از جزایر سیشل مسکونی هستند و ۹۰ درصد از جمعیت این کشور در جزیره اصلی یعنی جزیره «ماهه» نشیمن گزیده‌اند. جزیره ماهه ۲۷ کیلومتر درازا و ۳ تا ۸ کیلومتر پهنا دارد و پایتخت کشور نیز در همین جزیره واقع شده‌است.

این جزایر در میانه‌های سده هجدهم مستعمرهٔ فرانسه شد، در ۱۸۱۴ به بریتانیا واگذار گشت و در ۱۹۷۶ استقلال یافت.

 

 

 

تاریخ

سیشل در سال ۱۵۰۱ توسط واسکو دوگاما کشف شد. این جزایر در میان سال‌های ۱۷۵۶ و ۱۷۹۴ توسط فرانسویان اداره می‌شد و در سال ۱۷۹۴ به دست انگلیسی‌ها افتاد و در ۱۸۱۴ رسماً یکی از مستعمرات بریتانیا گشت. پس از ۱۸۳۰ بسیاری از بردگان آزادشده برای سکونت به این جزایر آمدند و از سده نوزدهم جزایر سیشل یکی از مناطق محبوب گردشگری برای اعیان بریتانیایی بود.

سیشل در سال ۱۹۷۶ استقلال یافت. در ۱۹۷۷ [فرانس آلبرت رنه]] نخست وزیر وقت کودتایی را بر ضد جیمز مانشام، رئیس‌جمهوری وقت، رهبری کرد و نظام تک‌حزبی و سوسیالیستی را برقرار ساخت و خواستار عدم تعهد شد. کوشش‌هایی که برای سرنگونی رنه به اجرا گذاشته شد از جمله به کارگیری مزدوران آفریقای جنوبی (۱۹۸۱) ناموفق بود. در ۱۹۹۲ انتخابات چندحزبی برگزار شد؛ جیمز مانشام به سیشل بازگشت و رهبری حزب دموکرات را برعهده گرفت. فرانس آلبر رنه تا آوریل ۲۰۰۴ قدرت را در دست داشت و در آن تاریخ، جیمز میشل، که از هم‌حزبی‌های او بود به ریاست‌جمهوری برگزیده شد. جزایر سی شل در اوائل قرن هجدهم به تصرف فرانسویان درآمد، ولی انگلیسیها در سال ۱۷۹۴ این جزایر را به تصرف خود درآوردند. جزایر سی شل تا سال ۱۹۰۳ بخشی از حکومت مستعمره دیگر انگلیس در شرق آفریقا، جزایر موریس بود تا اینکه در این سال به مستعمره مستقلی تبدیل شد. سی شل در سال ۱۹۷۶ استقلال یافت و یک سال بعد نخست وزیر این کشور فرانس آلبر رنه با یک کودتا حکومت را به دست گرفت. سی شل یکی از اعضای جامعه مشترک‌المنافع انگلستان است..^[۱]

سیاست

سیشل تا سال‌ها مستعمره انگلیس بود و پس از استقلال هم چندین کودتای نظامی در آن روی داد. این کشور کم‌جمعیت‌ترین کشور قاره آفریقا است. به دلیل قرار گرفتن در سر راه تجارت آفریقا و آسیا برای مدتی در قرن ۱۷ میلادی پایگاه دزدان دریایی بود. بعد از مدتی فرانسه کنترل این جزایر را در دست گرفت و دزدان این جزایر را ترک کردند.

در فاصله سال‌های ۱۷۹۴ تا ۱۸۱۲ انگلیس در کنار فرانسه جزیره را کنترل می‌کرد و سرانجام در سال ۱۸۱۲ کنترل کامل جزیره را در دست گرفت. سیشل در سال ۱۹۷۶ از انگلیس مستقل شد.

فرانس آلبرت رنه از سال ۱۹۷۷ تا ۲۰۰۴ رئیس جمهور سیشل بود. پس از او [[[جیمز میشل]] ریاست‌جمهوری را در این کشور بر عهده گرفته‌است. نظام سی شل جمهوری است ولی رییس جمهور این کشور بیش از پانزده سال و با کودتا در قدرت بود. رئیس جمهور، که شورای وزیران را انتصاب می‌کند با رأی تمامی افراد بالغ برای پنج سال انتخاب می‌شود. مجمع ملی متشکل از ۲۳ عضو است که مستقیماً انتخاب می‌گردند و دو نفر که از سوی رئیس جمهور گمارده می‌شوند. جبههٔ ترقی‌خواه خلق سیشل (تنها حزب قانونی سابق) حزب عمده سیاسی است.

جغرافیا

 

 

مساحت این جزیره تقریباً ۴۴۴ کیلومتر مربع می‌باشد و پایتخت آن شهر ویکتوریا، بزرگ‌ترین جزیره این مجمع الجزایر است که ۸۰ درصد جمعیت را در خود جای داده‌است.

سیشل متشکل است از ۴۱ جزیرهٔ گرانیتی کوهستانی و کمی بیش از ۵۰ جزیرهٔ مرجانی کوچک‌تر در اقیانوس هند است. این جزایر پیرامون جزیره ماهه که نود کیلومتر طول دارد و از بزرگ‌ترین جزایر این مجموعه‌است قرار گرفته‌اند. جزایر اصلی ماهه، پراسلین و لادیگ هستند. بلندترین نقطه سیشل مورن سیشلوا با ۹۰۶ متر ارتفاع است که در جزیرهٔ ماهه قرار دارد. این جزایر آب و هوای دریایی استوایی دلپذیری دارد و بارندگی در آن‌ها سنگین است. آب و هوای سیشل محلی استوایی با رطوبت بالا و نسیم ملایم است که تحت تاثیر جریانات دریایی می‌باشد.

جزایر گرانیتی بیش از ۹۴۰ متر ارتفاع دارند و برخی دشت‌های کم‌وسعت ساحلی و بریدگی‌های هسته‌ای در سواحل شرقی را در بر می‌گیرند. جزایر کورالینی معمولاً همواره و دارای آبهای راکد می‌باشند.

 

 

تقسیمات کشوری

جزیزه سیشل از لحاظ تقسیمات کشوری به ۲۵ منطقه اداری که نواحی نامیده می‌شوند تقسیم می‌گردد.

اقتصاد

اقتصاد این کشور به صنعت گردشگری بسیار وابسته است. حدود یک سوم نیروی کار در این بخش اشتغال دارد.

مردم

 

 

از آنجا که جزیره سیشل جمعیت بومی ندارد، ساکنین این جزیره را غالباً مهاجران فرانسوی، آفریقایی، هندی و چینی تشکیل می‌دهند.

زبان‌های فرانسه و انگلیسی به‌عنوان زبان رسمی و فرانسوی بومی شده با کرول زبان‌های تکلم در این کشور می‌باشند. غالب ساکنان سیشل مسیحی و کاتولیک مذهب اند. منبع اصلی در آمد مردم سی شل توریسم و صدور انواع ماهی و برگ چای و گیاهان معطر است.

فرهنگ

مقاله اصلی: فرهنگ سیشل

موسیقی سیشل

موزیک محلی تلفیقی از موسیقی‌های آسیایی، اروپایی آفریقایی و آمریکایی است.

پرچم کشورها

پرچم کیریباتی

 

 

پرچم کیریباتی

استفاده	پرچم ملی و ملی
تناسب	۱:۲
پذیرفته‌شده	۱۲ ژوئیه ۱۹۷۹
گونه دیگر از پرچم کیریباتی
استفاده	historical
تناسب	۱:۲
پذیرفته‌شده	May 1937

پرچم کیریباتی برای اولین بار در  ۱۲ ژوئیه ۱۹۷۹ به رسمیت شناخته شد.به عنوان پرچم ملی و نشان ملی شناخته می‌شود و همچنین دارای تناسب ۱:۲ می‌باشد.نماد غروب و دریا در این پرچم نمایان است.

کشورهای جهان

کیریباتی

 

 

مختصات: ۱°۲۸′۰″ شمالی ۱۷۳°۲′۰″ شرقی

جمهوری کیریباتی

Republic of Kiribati
کیریباتی

پرچم

شعار ملی: تندرستی، آشتی و بهروزی

سرود ملی: کیریباتی به‌پا خیز.

 

پایتخت
(و بزرگترین شهر)

تاراوای جنوبی
۱°۲۸′ شمالی ۱۷۳°۲′ شرقی

زبان رسمی

زبان انگلیسی / زبان گیلبرتی

نوع حکومت

جمهوری پارلمانی

نام حاکمان 
رئیس جمهور

آنوته تونگ 

موارد منجر به تشکیل
از بریتانیای کبیر

۱۹۷۹

مساحت

 - 

مساحت

۷۲۶کیلومتر مربع (۱۸۶ام)

 - 

‌آب‌ها (٪)

۰

جمعیت

 - 

سرشماری

۱۰۵٬۴۳۲ 
(۱۹۷ام)

 - 

تراکم جمعیت

۱۳۷‎/km^۲‏ (۷۳ام)

واحد پول

دلار کیریباتی / دلار استرالیا (AUD)

منطقه زمانی

UTC

دامنه اینترنتی

.Ki

پیش‌شماره تلفنی

+۶۸۶

جمهوری کیریباتی (به انگلیسی: Kiribati) کشوری جزیره‌ای در اقیانوس آرام است که در پایین‌ترین نقطه زمین نسبت به سطح دریا قرار دارد^[۱]. پایتخت آن تاراوای جنوبی است و در تاریخ به ۱۲ جولای ۱۹۷۹ از بریتانیا استقلال پیدا کرد. مساحت آن ۸۱۱ کیلومتر مربع و از نظر وسعت رتبه ۱۷۳ را دارد. جمعیت کل آن بر اساس آمار سال ۲۰۰۸ حدود ۹۷۲۰۰ نفر می‌باشد. این کسور از ۳۳ آب‌سنگ تشکیل شده‌ که ۲۱ عدد آن مسکونی هستند.

جمهوری کریباتی مجموعه‌ای از ۳۳ جزیره در اقیانوس آرام است که بخشی از آنها بالای خط استوا و بخشی دیگر در پایین خط استوا قرار دارد. این جزایر با نام جزایر گیلبرت هم شناخته می‌شوند. این مجموعه جزایر فضایی به طول ۴۰۰۰ کیلومتر و عرض ۲۰۰۰ کیلومتر را اشغال کرده‌اند. بسیاری از جزایر مرجانی این کشور غیر قابل سکونت بوده و با بالاآمدن آب دریا هنگام مد زیر آب می‌روند. با توجه به این، تنها ۸۱۱ کیلومتر مربع از این جزایر قابل سکونت است.

یکی از نکات جالب در مورد این کشور کوچک این است که در دو سوی خط بین‌المللی تاریخ قرار گرفته است یعنی در یک سوی این خط، تاریخ یک روز عقب تر از سوی دیگر است. با توجه به این موضوع، دولتمردان این کشور در سال ۱۹۹۵ خط را به سمت شرق حرکت دادند تا همه کشور در یک روز قرار بگیرد. همین اتفاق سبب شد تا روز اول ژانویه سال ۲۰۰۰ کریباتی اولین کشور بخش مسکونی زمین باشد که وارد هزاره سوم میلادی می‌شود و پس از آن نام جزیره کارولین ـ که اولین بخش جهان بود که سال جدید را تجربه کرد ـ به جزیره هزاره (میلینیوم) تغییر کرد.^[۲]

زبان‌های رسمی کیریباتی، کیریباتیایی (گیلبرتی) و انگلیسی هستند. واحد پول کیریباتی، دلار استرالیا با واحد جزء (سنت) نام دارد.

 

 

 

 

تاریخ

کیریباتی از قدیمی‌ترین اقامتگاه‌های مردم اقیانوسیه به شمار می‌رود به طوری که اولین ساکنان کریباتی یک سده پس از میلاد مسیح به این جزایر مهاجرت کردند و این مهاجرت در سده ۱۴ میلادی به اوج خود رسید، عمدهٔ مهاجران فیجیایی و تونگایی‌تبار بودند. فرهنگ مردم کیریباتی برگرفته از فرهنگ سنتی میکرونزیایی است. پای غربی‌ها با رسیدن کشتی‌های انگلیسی و آمریکایی در اواخر قرن ۱۸ و اوایل سده ۱۹ میلادی به دلیل معادن فسفر آن به این جزایر باز شد.^[۱]

نخستین مهاجرنشینان بریتانیایی در سال ۱۸۳۷ به کریباتی رسیدند و در سال ۱۸۹۲ کیریباتی که تا اوایل قرن بیستم تحت‌الحمایهٔ بریتانیا شد. پس از آن جزایر گیلبرت و اِلیس در سال ۱۹۱۵ و ۱۹۱۶ و جزیرهٔ کیریتیماتی یا کریسمس در سال ۱۹۱۹ و جزایر فینیکس در سال ۱۹۳۷ به صورت املاک خالصه بریتانیا به کیریباتی اضافه شدند.

خاطر اینکه تحت‌الحمایه بریتانیا بودن در زمان جنگ جهانی دوم این کشور محل جنگ ژاپن و آمریکا بود.^[۱] تاراوا و جزایر گیلبرت در جنگ جهانی دوم توسط ژاپنی‌ها تصرف شدند. در تاراوا یکی از خونین‌ترین رخدادهای جنگ جهانی دوم رقم خورد که در نوامبر ۱۹۴۳ نیروی دریایی آمریکا برای بیرون راندن نیروهای ژاپنی از کیریباتی با آنها درگیر شده و چندین هزار تن از دو طرف کشته شدند.

جزایر گیلبرت و الیس (که اکنون توالوو خوانده می‌شود) در سال ۱۹۷۵ از کیریباتی جدا شدند و توسط بریتانیا به خودمختاری رسیدند. کیریباتی نیز در ۱۲ ژوئیه ۱۹۷۹ از بریتانیا اعلام استقلال کرد. در سال ۱۹۹۹ کیریباتی به عضویت سازمان ملل متحد درآمد.

سیاست

تیتوا تیناکی از سال ۱۹۹۱ رئیس جمهور کیریباتی شد. در سال ۲۰۰۳ میلادی آنوته تونگ ریاست جمهوری کیریباتی را برای سه دوره متوالی ۴ ساله برعهده گرفت.

تقسیمات کشوری

 

 

• • جزایر لاین
• جزایر گیلبرت
• جزیره فلینت
• جزیره استارباک
• جزیره فنینگ / تابوآئران
• جزیره واشینگتن / ترائینا
• جزیره وستوک
• جزیره ملدن
• جزیره کریسمس / کیریتیماتی
  • جزایر فینیکس
  • جزایر گیلبرت
  • جزایر فونیکس

جغرافیا

جمهوری کیریباتی مجموعه جزایری است واقع در قارهٔ اقیانوسیه، اقیانوس آرام جنوبی، در مرکز استوا یا نیمگان زمین و در انتهای خط بین‌المللی روزگردان، شمال توالو و شرق نائورو، پایتخت این کشور شهر بایریکی با ۳۲ هزار نفر جمعیت می‌باشد.

مساحت کیریباتی ۸۱۱ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۹۵ هزار نفر است. مهمترین شهر کریباتی تاراوا با ۳۶ هزار نفر جمعیت است. کیریباتی مشتمل بر ۳۳ جزیره‌است که مهمترین آنها، جزایر گیلبرت، جزایر فینیکس و جزایر لاین نام دارند.

به گفته کارشناسان، با ادامه روند گرم‌شدن زمین، اولین کشوری که بر روی زمین به زیر آب خواهد رفت، کریباتی است.^[۱]

اقتصاد

از مهمترین صادرات کیریباتی، نارگیل و ماهی را می‌توان نام برد، صنعت گردشگری نیز در این کشور از جمله صنایع مهم به شمار می‌رود. کیریباتی از اعضای کشورهای همسود است.

مردم

۹۸ ٪ نژاد کریباتی‌ها را میکرونزیایی، ۱ ٪ را نیز پولینزیایی و ۱ ٪ را هم اروپاییان تشکیل می‌دهند، همچنین دین ۵۴ ٪ مردم کیریباتی کاتولیک، ۴۲ ٪ پروتستان و ۲ ٪ نیز بهایی است.

سرود ملی کشورها

سرود ملی هلند

 

ویلهلموس
Het Wilhelmus

سرود ملی	هلند
اشعار	ناشناس
موسیقی	آدریانوس والریوس
تاریخ رسمیت	۱۹۳۲
نمونه صوتی
نسخه با کلام       0:00

سرود ملی هلند یا «ویلهلموس» (Het Wilhelmus) را قدیمی‌ترین سرود ملی در جهان دانسته‌اند.^[۱]

با این‌که سرود ویلهلموس تا سال ۱۹۳۲ به عنوان سرود ملی کشور هلند رسمیت نیافته‌بود اما این سرود از دیرباز در میان مردم هلندی‌زبان محبوبیت داشته و در برهه‌های گوناگون تاریخی به آن اشاره شده یا از آن استفاده شده‌است.

پیشینه سرود ویلهلموس به مبارزات مردم هلند برای رسیدن به استقلال بازمی‌گردد و محتوای آن به زندگی و نبرد ویلیام خاموش با فیلیپ دوم پادشا اسپانیا و دلایل این مبارزه اشاره دارد.^[۲] به این خاطر این سرود به صورت گفتگوی اول شخص مفرد نوشته شده‌است به گونه‌ای که ویلیام خاموش، خود در حال سخن گفتن است.

ویلهلموس

برگردان فارسی

متن هلندی

۱) ویلیام ناساو، من هستم، از تبار ژرمن، وفادار به میهن، می‌مانم تا به مرگ. شاهزاده اورانژ، منم، آزاد، بی‌هراس. و پادشاه اسپانیا را، همیشه محترم داشته‌ام. ۲) همیشه کوشیده‌ام تا زندگی‌ام با خداترسی همراه باشد و این باعث طرد شدنم شد، سرزمینم و مردمم از من دریغ شد اما خداوند مرا، هم‌چون ابزاری خوب، هدایت خواهد کرد تا زمانی که به قلمرو خویش بازگردم. ۳) اتباع من، که سرشتی نیک دارید رنج‌ها را برتابید خدا تنهایتان نخواهد گذاشت، گرچه اکنون سرخورده‌اید. هر آن‌کس که زندگی پارسایانه خواهد باید که شبانه‌روز ایزد را نیایش کند تا به من نیرو دهد تا بتوانم یاری‌بخش شما باشم ۴) برای شما، هم از جان و هم از مال گذشته‌ام برادرانم، آن نام‌آوران بلندپایه نیز، ایثارشان را به شما نمایاندند: پیکر کنت آدولف در نبرد فریسلاند بر جای ماند و روان او در زندگی جاودان روز داوری را می‌بیوسد. ۵) اصیل‌زاده و نژاده، از تبار شاهان، امیری منتخب برای این پادشاهی، چونان یک مسیحی پرهیزگار، برای کلام ستوده ایزد، فارغ از هر شک و گمان، چون قهرمانی خالی از هراس، با خون اصیل خود خطر کردم. ۶) سپر و تکیه‌گاه من تو هستی ای ایزد منان. توکل من به توست. مرا دیگر هرگز تنها نگذار. بگذار تا پارسا بمانم و خدمتگزار تو برای همیشه. و ستمی که قلبم را آزرده، شکست دهم. ۷) از تمامی رنج‌آوران که مرا می‌آزارند این خدمتگزار وفادار خود را، ای ایزد مصون بدار تا که آنان مرا غافلگیر نکنند و با دسایس پلیدشان دستانشان را در خون بی‌گناه من نشویند ۸) همان‌گونه که داوود بناچار از شاؤل ستمکار گریخت به همین گونه نیز آه از نهاد من برآمد و از نهاد بسیاری از نجبای دیگر، اما خداوند او را برکشید و از همه نومیدی‌ها رهاند و به او در اسرائیل پادشاهی بخشید یک پادشاهی عظیم ۹) پس از این تلخی، از خداوندگار خود، حلاوت خواهم یافت اندیشه والای من بسی هوای این را دارد تا: مرگی سرافرازانه به‌دست آورم مرگی با سربلندی در کارزار که تا قلمرویی جاودان بدست آرم چونان قهرمانی وفاپیشه. ۱۰) در این پریشان‌حالی، افسوسناک‌تر از این برایم نیست که ببینیم سرزمین‌های خوب پادشاهی رو به فلاکت نهاده و فروبوم دل‌انگیز آماج آزار اسپانیایی‌ها شده‌است از چنین اندیشه‌ای از دل نژاده من خون می‌چکد. ۱۱) سوار بسان شاهزاده به همراه لشکریانم در چالش با ستمگر، نبرد را به انتظار نشستم. آنانی که در ماستریخت مدفونند، از نیروی من هراسیدند، و مردمان دیدند که سواران من، چه دلاورانه از آوردگاه گذشتند ۱۲) اگر خواست ایزد در آن زمان چنان می‌بود، با خرسندی خواستار رهایی‌تان از این توفان شدید بودم. اما خداوندی که در آسمان‌ها است و بر همه چیز فرمانروا، خدایی که بایستی همیشه بستاییم چنان نخواست. ۱۳) انگیزه‌ای بس مسیحی روح شاهزاده‌تبار من را به پیش می‌رانْد، و دل من در برابر ناملایمات از خود پایداری نشان داد. ایزد را نیایش گفتم از صمیم قلب تا عاقبت کارم را به‌خیر سازد و بی‌گناهی‌ام را بر همگان عیان. ۱۴) بدرود ای گوسپندان بینوای من که در فلاکتی عظیم به‌سر می‌برید، شبان شما نخواهد خوابید هرچند که در پراکندگی به‌سر برید. رو به ایزد نمایید و کلام شفابخشش را پذیرا باشید هم‌چون مسیحیانی پرهیزگار زندگی کنید که به پایان کار در این‌جا چیزی نمانده‌است. ۱۵) به درگاه خدا معترفم و به قدرت عظیم او، که در هیچ زمان از شاه ملالی به دل راه نداده‌ام مگر آن زمان که در مسیر عدالت ناچار به فرمانبرداری از پروردگار، حضرت حق تعالی بوده‌باشم.

Wilhelmus van Nassouwe ben ik, van Duitsen bloed, den vaderland getrouwe blijf ik tot in den dood. Een Prinse van Oranje ben ik, vrij, onverveerd, den Koning van Hispanje heb ik altijd geëerd. In Godes vrees te leven heb ik altijd betracht, daarom ben ik verdreven, om land, om luid gebracht. Maar God zal mij regeren als een goed instrument, dat ik zal wederkeren in mijnen regiment. Lijdt u, mijn onderzaten die oprecht zijt van aard, God zal u niet verlaten, al zijt gij nu bezwaard. Die vroom begeert te leven, bidt God nacht ende dag, dat Hij mij kracht zal geven, dat ik u helpen mag. Lijf en goed al te samen heb ik u niet verschoond, mijn broeders hoog van namen hebben 't u ook vertoond: Graaf Adolf is gebleven in Friesland in den slag, zijn ziel in 't eeuwig leven verwacht den jongsten dag. Edel en hooggeboren, van keizerlijken stam, een vorst des rijks verkoren, als een vroom christenman, voor Godes woord geprezen, heb ik, vrij onversaagd, als een held zonder vreden mijn edel bloed gewaagd. Mijn schild ende betrouwen zijt Gij, o God mijn Heer, op U zo wil ik bouwen, Verlaat mij nimmermeer. Dat ik doch vroom mag blijven, uw dienaar t'aller stond, de tirannie verdrijven die mij mijn hart doorwondt. Van al die mij bezwaren en mijn vervolgers zijn, mijn God, wil doch bewaren den trouwen dienaar dijn, dat zij mij niet verassen in hunnen bozen moed, hun handen niet en wassen in mijn onschuldig bloed. Als David moeste vluchten voor Sauel den tiran, zo heb ik moeten zuchten als menig edelman. Maar God heeft hem verheven, verlost uit alder nood, een koninkrijk gegeven in Israël zeer groot. Na 't zuur zal ik ontvangen van God mijn Heer dat zoet, daarnaar zo doet verlangen mijn vorstelijk gemoed: dat is, dat ik mag sterven met eren in dat veld, een eeuwig rijk verwerven als een getrouwen held. Niet doet mij meer erbarmen in mijnen wederspoed dan dat men ziet verarmen des Konings landen goed. Dat u de Spanjaards krenken, o edel Neerland zoet, als ik daaraan gedenke, mijn edel hart dat bloedt. Als een prins opgezeten met mijner heireskracht, van den tiran vermeten heb ik den slag verwacht, die, bij Maastricht begraven, bevreesde mijn geweld; mijn ruiters zag men draven zeer moedig door dat veld. Zo het den wil des Heren op dien tijd had geweest, had ik geern willen keren van u dit zwaar tempeest. Maar de Heer van hierboven, die alle ding regeert, die men altijd moet loven, en heeft het niet begeerd. Zeer christlijk was gedreven mijn prinselijk gemoed, standvastig is gebleven mijn hart in tegenspoed. Den Heer heb ik gebeden uit mijnes harten grond, dat Hij mijn zaak wil redden, mijn onschuld maken kond. Oorlof, mijn arme schapen die zijt in groten nood, uw herder zal niet slapen, al zijt gij nu verstrooid. Tot God wilt u begeven, zijn heilzaam woord neemt aan, als vrome christen leven, 't zal hier haast zijn gedaan. Voor God wil ik belijden en zijner groten macht, dat ik tot genen tijden den Koning heb veracht, dan dat ik God den Heere, der hoogsten Majesteit, heb moeten obediëren in der gerechtigheid.

شهرهای جهان

فلوریدا

 

مختصات: ۲۸.۱° شمالی ۸۱.۶° غربی

ایالت فلوریدا
Florida

پرچم فلوریدا	آرم فلوریدا

لقب(ها): Sunshine State
ایالت آفتابی

شعار(ها): In God We Trust
به خدا ایمان داریم

زبان رسمی

English

پایتخت

تالاهاسی

بزرگ‌ترین شهر

جکسون‌ویل

بزرگ‌ترین کلانشهر

میامی

منطقه

۲۲^ام رتبه‌بندی‌شده

 - کل

۶۵٬۷۹۵^[۱] sq mi
(۱۷۰٬۳۰۴^[۱] km²)

 - پهنا

361 miles (582 km)

 - طول

447 miles (721 km)

 - % آب

۱۷٬۹

 - عرض جغرافیایی

۲۴° ۲۷′ N to 31° N

 - طول جغرافیایی

۸۰° ۰۲′ W to 87° ۳۸′ W

جمعیت

۴^ام رتبه‌بندی‌شده

 - کل

۱۵٬۹۸۲٬۳۷۸

 - تراکم

۳۰۹/sq mi  (۱۱۷٫۳/km²)
۸^ام رتبه‌بندی‌شده

 - متوسط درآمد خانوار

$۴۱٬۱۷۱ (۳۶^ام)

بلندی

 - بالاترین نقطه

بریتون هیل^[۲]
۳۴۵ ft (۱۰۵ m)

 - میانگین

۹۸ ft  (۳۰ m)

 - پایین‌ترین نقطه

اقیانوس اطلس^[۲]
۰ ft (۰ m)

پذیرش در اتحادیه

March ۳, ۱۸۴۵ (۲۷^ام)

فرماندار

چارلی کرایست (جمهوری خواه)

معاون فرماندار

{{{Lieutenant Governor}}}

قوه مقننه

{{{Legislature}}}

 - مجلس علیا

{{{Upperhouse}}}

 - مجلس سفلا

{{{Lowerhouse}}}

سناتورهای ایالات متحده آمریکا

بیل نلسون (دمکرات)
مل مارتینز (جمهوری خواه)

هیئت مجلس ایالات متحده آمریکا

فهرست

منطقه‌های زمانی

 - peninsula

Eastern: UTC-5/DST-4

 - panhandle

Central: UTC-6/DST-5

کوته‌نوشت‌ها

Fla. , FL,، US-FL

وب‌گاه

www.myflorida.com

فلوریدا (به انگلیسی: Florida) ایالتی است در جنوب شرق آمریکا و یکی از ایالت‌های جنوبی آمریکا به‌شمار می‌رود. پایتخت آن تالاهاسی و شهرهای مهم آن جکسون‌ویل، اورلندو، تمپا، سن پترزبورگ، و میامی هستند.

این ایالت نزدیک‌ترین ایالت آمریکا به کشور کوبا است، و جمعیت قابل توجّهی کوبایی مخالف رژیم کاسترو را در خود جای داده.

 

 

 

 

نام

نام این ایالت از زبان اسپانیولی گرفته شده، و از pascua-florida بمعنای «عید پاک گل‌ها» که به زمان کشف منطقه اشاره می‌کند می‌باشد.^[۳]

اقتصاد

 

مقایسهٔ تولید ناخالص داخلی ایالت‌های آمریکا با کشورهای دیگر در سال ۲۰۱۲. ایالت فلوریدا در این سال تولید ناخالصی اش نزدیک به کشور اندونزی بوده است.

در سال ۲۰۱۲، این ایالت تولید ناخالص داخلی برابر با ۸۴۳٬۰۹۱ میلیارد دلار داشت، که نزدیک به تولید ناخالص داخلی کشور اندونزی (۸۷۸٬۰۴۳ میلیارد دلار) بود.^[۴]

یکی از ویژگی‌های مهم این ایالت واقع شدن پایگاه فضایی کندی در آن است که پایگاه پرتاب سفینه‌های فضایی ناسا است. این مکان همچنین یکی از جادبه‌های توریستی فلوریدا را تشکیل می‌دهند.

مراکز علمی مهم فلوریدا

• دانشگاه ایالتی فلوریدا
• دانشگاه فلوریدا
• دانشگاه بین‌المللی فلوریدا
• موسسه فناوری فلوریدا
• دانشگاه مرکز فلوریدا
• دانشگاه فلوریدای جنوبی

آزمایشگاه ملی میدان قوی مغناطیسی نیز در این ایالت قرار دارد.

نقاط مهم و پارک‌های مشهور

 

شهر میامی

از نقاط مهم ایالت فلوریدا می‌توان به سه پارک ملی پارک ملی بیسکین، پارک ملی درای تورتوگز، و پارک ملی اورگلیدز در جنوب این ایالت اشاره کرد.

پایگاه فضایی کندی در شمال شرق ایالت نیز هر ساله تعداد بسیار زیادی بازدید کننده به خود جلب می‌کند.

مشاهیر

از افراد مشهور این سرزمین می‌توان وینس کارتر، کننبال ادرلی و جیم موریسون را نام برد.

شهرهای جهان

 

 

 

 

حلب

 

حَلب
شهر
دورنمای شهر حلب ارگ حلب • حمام یلبغا برج باب الفرج و هتل شیراتون • مسجد الصفاحیه • استان حلب گرگ و میش مرکز شهر حلب • پارک عمومی حلب حلب باستانی
حَلب
مختصات: ۳۶°۱۳′ شمالی ۳۷°۱۰′ شرقیمختصات: ۳۶°۱۳′ شمالی ۳۷°۱۰′ شرقی
کشور	سوریه
استان	حلب
شهرستان	جبل سمعان
دولت
• فرماندار	Mowaffaq Khalluf
• رئیس شورای شهر	محمد ایمن حلاق
مساحت
• شهر	۱۹۰ km^۲ (۷۳ sq mi)
بلندی	۳۷۹ m (۱٬۲۴۳ ft)
جمعیت
• شهر	۱٬۹۵۹٬۵۱۵
• تراکم	۱۰٬۰۰۰/km^۲ (۲۷٬۰۰۰/sq mi)
• مترو	۴٬۰۱۶٬۱۴۳
نام اهلیت	Aleppine (less used Aleppan, Alepian)
منطقه زمانی	EET (یوتی‌سی ۲+)
• تابستان (DST)	EEST (یوتی‌سی ۳+)
پیش‌شماره(های) تلفن	۲۱ (۹۶۳)+
وب‌گاه	www.alp-city.org//
Sources: Aleppo city area Central Bureau of Statistics

حلب
میراث جهانی یونسکو
اطلاعات اثر
کشور	سوریه
نوع	فرهنگی
معیار ثبت	iii, iv
شمارهٔ ثبت	۲۱
منطقه	آسیا-اقیانوس آرام
تاریخچه
تاریخچهٔ ثبت	۱۹۸۶ (جلسه ۱۰ام) (طی نشست نامشخص)
نام اظهارشده در فهرست میراث جهانی یونسکو † منطقهٔ بر پایهٔ دسته‌بندی یونسکو

برای دیگر کاربردها، حلب (ابهام‌زدایی) را ببینید.

حَلب نام بزرگ‌ترین شهر^[۱] و پایتخت تجاری^[۲] سوریه است.^[۳] شهر حلب در استان حلب در شمال کشور سوریه واقع شده است. این شهر یکی از کهن‌ترین شهرهای منطقه‌ خاورمیانه است و در روزگاران قدیم نام آن خلپه بوده و یونانیان قدیم ان را با نام برویا^[۴] می‌شناختند. شهر حلب در نقطه سوق‌الجیشی و مهم بازرگانی در نیمه‌راه دریای مدیترانه و رود فرات قرار دارد.

شهر حلب از نیمه سال ۲۰۱۲ میلادی، به جبهه اصلی جنگ داخلی سوریه تبدیل شده است و اکنون به مناطقی تحت کنترل نیروهای دولتی و شورشیان تقسیم شده است.^[۵]

 

 

 

 

تاریخچه

اقوام و پیروان مذاهب گوناگون طی هزاره‌های گذشته در حلب ساکن شده و در کنار یکدیگر می‌زیسته‌اند. حلب یکی از گذرگاه‌های مهم بین شرق و غرب بوده است.^[۶]

حلب محل کشف نخستین لوح‌های سنگی متعلق به دو هزار سال پیش از میلاد مسیح است. از آن زمان به بعد این‌شهر تحت‌حکومت هیتی‌ها (ساکنان باستانی سوریه)،و آشوری‌ها بوده و سپس به تصرف سلوکیان در آمده‌است، اما پس از حمله عرب‌ها به سوریه در قرن هفتم این شهر شهرت و اهمیت کنونی خود را به‌دست آورده‌است.

در دسامبر ۱۹۴۷ میلادی و پس از صدور قطعنامه ۱۸۱ مجمع عمومی سازمان ملل متحد، مجموعه حملاتی یهودستیزانه بر علیه جمعیت یهودی شهر رخ داد که به شورش‌های ضدیهودی حلب معروف گشت. این حملات باعث مهاجرت بیش از نیمی از جمعیت یهودیان حلب شد.^[۷]

در سال ۲۰۰۶ میلادی به عنوان پایتخت فرهنگی جهان اسلام انتخاب شد.^{[نیازمند منبع]}

جغرافیا

حلب در ۳۵۵ کیلومتری شمال دمشق، پایتخت سوریه قرار دارد و پایتخت تجاری و فرهنگی این کشور به شمار می‌رود. این شهر چندین هزار ساله که به خاطر موقعیت استراتژیک بین دریا و رود فرات، از مهم‌ترین شهرهای جهان باستان محسوب می‌شده است.

جمعیت

حلب پُرجمعیت‌ترین شهر سوریه است. در سال ۲۰۱۲ میلادی، جمعیت شهر حلب و حومه آن در حدود ۲.۹ میلیون نفر برآورد شده است.^[۸]نزدیک به ۲۵۰٬۰۰۰ نفر از جمعیت شهر را کردها تشکیل می دهند.^[۹]

مناطق

«صلاح‌الدین» نام یکی از مناطق مهم شهر حلب است.^[۱۰] از دیکر مناطق حلب می‌توان به منطقه «جبل باردو» اشاره کرد.^[۱۱]

منطقه «حلاک» در شمال حلب واقع شده است.^[۱۲]

منطقه «سوقیه» در بخش قدیمی شهر حلب واقع شده است. منطقه «بستان القصر» در جنوب شهر حلب واقع شده است.^[۱۳]

منطقه «شیخ‌سلیمان» در حومه شهر حلب قرار دارد.^[۱۴] این منطقه در فاصله ۲۵ کیلومتری غرب شهر حلب واقع شده‌است.

منطقه «جمعیه زهرا» در شمال غربی حلب واقع شده‌است.^[۱۵]

فرهنگ و هنر

 

اتاق حلب، اتاقی‌ست مملو از نمادهای هنر اسلامی متعلق به سال ۱۶۰۰ میلادی که اکنون در موزه پرگامون نگهداری می‌شود.^[۱۶] این اثر یکی از صدها اثر سوری است که در موزه‌های معتبر جهان قرار دارد.

حلب از پایگاه‌های مهم رشد تمدن اسلامی بوده است.

امکانات شهری

دانشگاه حلب یکی از بزرگ‌ترین دانشگاه‌های سوریه است.^[۱۷]

جذابیت‌های فرهنگی

بازار و قلعه حلب در بخش قدیمی شهر واقع شده‌اند.^[۱۸]

مسجد اموی حلب یکی از معروف‌ترین مساجد سوریه است. این مسجد توسط سازمان یونسکو، به عنوان میراث جهانی به ثبت رسیده است.^[۱۹]

تاسیسات نظامی و امنیتی

پایگاه هلی‌بُرد تَفِتناز متعلق به نیروی هوایی سوریه در جنوب-غربی^[۲۰] شهر حلب واقع شده است.

پایگاه هوایی الجَراح^[۲۱] و پایگاه هوایی نیرب^[۲۲] در حوالی شهر حلب واقع شده‌اند.

مجتمع آموزش پلیس سوریه در حومه غربی حلب و در منطقه «خان‌العسل» واقع شده است.^[۲۳]

آکادمی مهندسی نظامی در حوالی شرقی شهر حلب، از مهم‌ترین تاسیسات نظامی ارتش سوریه است که با محوطه‌ای بالغ بر یک کیلومتر مربع مساحت، و ساختمان‌هایی با پناهگاه‌ها و سنگرهای بتن‌آرمه جهت مقاومت در برابر حمله احتمالی نیروی هوایی اسرائیل طراحی و ساخته شده‌اند.^[۲۴]

پایگاه ۱۱۱ ارتش سوریه در منطقه شیخ‌سلیمان واقع شده‌است.^[۲۵]

 

پرچم کشورها

پرچم گامبیا

پرچم گامبیا

پذیرفته‌شده	۱۸ فوریهٔ ۱۹۶۵^[۱]^[۲]
طرح	سه نوار افقی قرمز (بالا)، آبی با حاشیه‌های سفید (میان) و سبز (پایین)^[۳]

پرچم کنونی گامبیا رسماً در تاریخ ۱۸ فوریهٔ ۱۹۶۵ که این کشور از پادشاهی متحده استقلال یافت^[۴][۵] افراشته شد.^[۲] این پرچم از نوارهایی افقی تشکیل شده است که به ترتیب از بالا به پایین دارای رنگ‌های قرمز، سفید، آبی، سفید و سبز بوده و با یکدیگر در تناسب ۶ به ۱ به ۴ به ۱ به ۶ قرار دارند.^[۲] رنگ آبی نشانگر رود گامبیاست که از درون کشور می‌گذرد^[۲][۳]، قرمز نشانگر خورشید و همچنین دشت‌های گامبیاست^[۲][۳]، رنگ سبز اشاره به جنگل‌ها و کشاورزی آن کشور دارد^[۲][۳] و سفید نشانگر صلح و اتحاد است^[۲][۳]. همچنین در تعریفی دیگر چنین آمده است که نوار آبی میان پرچم، نمادی از رود گامبیاست که از میان جنگل‌های سبز و دشت‌های قرمز می‌گذرد^[۲] و در تعبیری دیگر سفید را نشانهٔ صلح و پاکی دانسته‌اند.^[۲]

پرچم‌های دیگر

• 

  پرچم رئیس‌جمهور گامبیا^[۲]

• 

  پرچم سفیران گامبیا^[۲]

کشورهای جهان

گامبیا

مختصات: ۱۳°۲۸′ شمالی ۱۶°۳۶′ غربی

جمهوری گامبیا

Republic of The Gambia
گامبیا

پرچم

شعار ملی: "پیشرفت، آشتی، بهروزی"

سرود ملی: برای گامبیا، میهن ما

پایتخت

بانجول
۱۳°۲۸′ شمالی ۱۶°۳۶′ غربی

بزرگترین شهر

سرکوندا

زبان رسمی

زبان انگلیسی

نوع حکومت

جمهوری

نام حاکمان 
رئیس جمهور

یحیی جامه 

موارد منجر به تشکیل
از بریتانیای کبیر

۱۸ فوریه ۱۹۶۶

مساحت

 - 

مساحت

۱۱٬۲۹۵کیلومتر مربع (۱۶۵ام)

 - 

‌آب‌ها (٪)

۱۱٫۵

جمعیت

 - 

سرشماری

۱٬۷۰۰٬۰۰۰ 
(۱۵۰ام)

 - 

تراکم جمعیت

۱۵۳.۵‎/km^۲‏ (۷۵ام)

واحد پول

دالاسی (GMD)

منطقه زمانی

GMT

دامنه اینترنتی

.gm

پیش‌شماره تلفنی

+۲۲۰

گامبیا کشوری است در غرب آفریقا. پایتخت آن بانجول است. جمعیت این کشور یک میلیون و ۷۷۶ هزار نفر و زبان رسمی این کشور انگلیسی است. واحد پول آن دالاسی گامبیا و رئیس جمهور آن یحیی جامه است.

مردم گامبیا به اقوام گوناگونی تعلق دارند که بزرگ‌ترین آن قوم ماندینکا است که ۴۲ درصد از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهد. ۹۰ درصد از مردم این کشور مسلمان هستند و آیین‌های تصوف در میان آنها رواج زیادی دارد.^[۱]

گامبیا کشوری باریک و کم‌ارتفاع در دو سوی رود گامبیا است. وقتی که مرزبندی‌های بین دو ملت سنگال و گامبیا پذیرفته شد، در سال ۱۸۸۹، بریتانیا تنها توانست یک باریکه کوچک در امتداد رود گامبیا را برای خود حفظ نماید. گامبیا تحت حکومت انگلستان و مستعمره این کشور و گامبیای انگلیس نام گرفت. این خطه از سرزمین نیز به طور کامل توسط سنگال فرانسوی‌ها احاطه شده بود.^[۲]

گامبیا در سال ۱۹۶۵ از بریتانیا استقلال یافت و به مجموعه کشورهای همسود (مشترک‌المنافع) پیوست.

خاک گامبیا حاصلخیز است و اقتصاد این کشور برپایه کشاورزی، ماهی‌گیری و گردشگری بنا شده‌است. در حدود یک‌سوم از جمعیت کشور زیر خط فقر یعنی با درآمد ۱٫۲۵ دلار آمریکا در روز زندگی می‌کنند.^[۳]

محتویات

تاریخ

در سال ۱۴۵۵ میلادی پرتغالی‌ها خاک گامبیا را اشغال کردند ولی این کشور ۳ قرن بعد یعنی در سال ۱۷۶۵ مستعمره انگلستان شد.

گامبیا پس از مبارزات طولانی در سال ۱۹۶۵ به استقلال رسید. در سال ۱۹۸۱ کنفدراسیونی از سنگال و گامبیا به نام «سنگامبی» تشکیل و مقرر شد رئیس جمهور سنگال به عنوان رئیس و همچنین رئیس جمهور گامبیا به عنوان نایب رئیس این کشور انتخاب شوند ولی در عین حال دو کشور حاکمیت خود را حفظ کنند. این قانون کماکان در گامبیا اجرا می‌شود.

سیاست

«یحیی عبدالعزیز جامه» در سال ۱۹۹۴ با انجام یک کودتای نظامی قدرت را در گامبیا در دست گرفت. او در سال ۲۰۰۶ میلادی سومین دوره ریاست جمهوری خود را آغاز کرد و تاکنون رئیس جمهوری گامبیا است.

گروه‌های طرفدار حقوق بشر دولت وی را به نقض حقوق و آزادی‌های اساسی شهروندان متهم کرده‌اند، اما وی این اتهام را رد می‌کند.^[۴]

جغرافیا

جمهوری گامبیا با ۱۱ هزار و ۲۹۵ کیلومتر مربع مساحت در ساحل غربی قاره آفریقا قرار گرفته است. گسترش این کشور در جهت طول جغرافیایی است و طول آن به ۳۲۰ کیلومتر می‌رسد. گامبیا همچون باریکه‌ای در طول شرقی ـ غربی در داخل سنگال قرار دارد و از طریق باریکه‌ای در غرب با اقیانوس اطلس هم مرز است.

طول مرزهای گامبیا با جمهوری سنگال به ۷۴۰ کیلومتر و طول ساحل این کشور با اقیانوس اطلس به ۸۰ کیلومتر می‌رسد. حداقل ۱۸ درصد از خاک گامبیا قابل کشاورزی، ۹ درصد مراتع طبیعی و ۲۸ درصد جنگلی است.

رود گامبیا که ۱۱۲۷ کیلومتر طول دارد با آبرفت‌های خود، نواحی حاصلخیزی برای این جمهوری بوجود آورده است. موقعیت استوایی و قرار گرفتن در مجاورت اقیانوس اطلس موجب گرم و مرطوب شدن آب و هوای گامبیا شده است.

پایتخت گامبیا بانجول اما بزرگ‌ترین شهرهای آن سرکوندا و بریکاما هستند.

عضویت در سازمان‌ها

گامبیا در سازمان‌های زیر عضویت دارد

جامعه توسعه بین‌المللی (IDA) صندوق توسعه کشاورزی (IFAD) سازمان بین‌المللی مهاجرت (IMO) سازمان ارتباطات دریایی (INMARSAT) بانک بین‌المللی ترمیم و توسعه وابسته به بانک جهانی (IBRD) کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری آزاد (ICFTU) سازمان اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ملل متحد (UNESCO) کمیسیون توسعه و تجارت سازمان ملل متحد (UNCTAD) سازمان بین‌المللی هواپیمایی کشوری (ICAO) سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (FAO) سازمان بین‌المللی پلیس جنائی (INTERPOL) سازمان توسعه صنعتی ملل متحد (UNIDO) سازمان منع سلاحهای شیمیایی (OPCW) سازمان جهانی مالکیت معنوی (WIPO)

سازمان کنفرانس اسلامی (OIC) اتحادیه ارتباطات دور (ITU) سازمان بین‌المللی کار (ILO) بانک توسعه اسلامی (IDB) سازمان ملل متحد (UN) کنگره اقتصادی آفریقا (ECA) جنبش عدم تعهد (NAM) سازمان وحدت آقریقا (OAU) اتحادیه جهانی پست (UPU) سازمان بهداشت جهانی(WHO) سازمان تجارت جهانی (WTO) بانک توسعه آفریقا (ADB) گروه ۷۷ (G-۷۷)

تقسیمات کشوری

گامبیا از ۶ بخش تشکیل شده و مرکز حکومت آن شهر «بانجول» است. از دیگر مراکز پرجمعیت گامبیا می‌توان به شهرهای «سرکوندا» و «بریکاما» اشاره کرد.

اقتصاد

گامبیا همچون بسیاری از کشورهای آفریقایی از اقتصادی ضعیف و نامتعادل برخوردار است. اثر سالها بهره‌کشی کشورهای استعمارگر، هنوز قدرت توسعه اقتصادی را به گامبیا نداده و بی‌سوادی شمار زیادی از جمعیت این کشور و نیز کمبود منابع اقتصادی قابل اتکا موجب شده است تا گامبیا در ردیف یکی از کشورهای فقیر جهان قرار گیرد.

نرخ تولید ناخالص داخلی گامبیا که در سال ۱۹۹۰ حدود ۳۱۷ میلیون دلار بود اکنون با اندکی افزایش به ۴۳۷ میلیون دلار رسیده است. این در حالی است که متوسط نرخ رشد تولید ناخالص داخلی این جمهوری در فاصله سالهای ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۸ حدود ۴۶/۳ درصد بود.

حداکثر سرمایه‌های جذب شده خارجی در این کشور طی ۱۰ سال گذشته حدود ۱۵ میلیون دلار است و نرخ تورم اقتصادی در این جمهوری حدود ۵/۲ درصد برآورد می‌شود. متوسط درآمد سرانه مردم گامبیا حدود ۳۴۰ دلار در سال است.

محصولات کشاورزی ۲۳ درصد، تولیدات صنعتی ۱۳ درصد و فعالیتهای خدماتی ۶۴ درصد از تولید ناخالص داخلی گامبیا را شامل می‌شود. بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول در پایان سال ۲۰۰۰ میلادی با اختصاص بخشی از یک وام ۳۴ میلیارد دلاری به کشورهای فقیر آفریقا و ازجمله گامبیا به منظور کاهش بدهیهای خارجی این کشورها موافقت کردند.

۸۵ درصد از مردم گامبیا از طریق کشاورزی و دامداری امرار معاش می‌کنند و بادام زمینی ۹۰ درصد از تولیدات کشاورزی و صادرات گامبیا را تشکیل می‌دهد. ارزن، ذرت، برنج، کاساوا (نوع میوه مخصوص مناطق استوایی) و دانه‌های روغنی جزو دیگر تولیدات کشاورزی گامبیا هستند.

گامبیا در سال ۱۹۹۵ و ۱۹۹۶ به ترتیب ۲۳ و ۳۲ هزار تن انواع ماهی از دریا صید کرد. ضمن آنکه در سال ۱۹۹۸ مجموع تولید سبزیجات این کشور به ۸ هزار تن، انواع میوه به ۴ هزار تن و انواع مواد پروتینی به ۸ هزار تن رسید.

فراورده‌های بادام زمینی، تن ماهی، پوست، نوشابه، جمع‌آوری و بسته‌بندی محصولات کشاورزی، صنایع چوب، پوشاک و صنایع فلزکاری جزو تولیدات صنعتی گامبیا به شمار می‌روند.

از سوی دیگر الماس، لاتریت و سنگهای ساختمانی جزو منابع معدنی گامبیا هستند.

در سالهای اخیر آمریکا، سنگال، بلژیک، ایرلند، اسپانیا، انگلستان، هلند، فرانسه ایتالیا، آلمان، سوئیس و پرتغال جزو مهمترین شرکای گامبیا بوده‌اند.

واحد پول گامبیا «دالاسی» نام دارد که به یکصد «بوتوت» تقسیم می‌شود. هر دلار آمریکا تقریباً با ۶/۱۱ دالاسی برابری می‌کند.

تراز پرداختهای تجاری گامبیا در سالهای ۱۹۹۷ و ۱۹۹۸ به ترتیب (۱۷۲-) و (۲۰۶-) میلیون دلار بود.

مردم

یک زن گامبیایی

گامبیا دارای ۱٬۷۰۰٬۰۰۰ نفر جمعیت طبق سرشماری سال ۲۰۰۷ است گامبیا حدود یک میلیون و ۳۶۷ هزار نفر جمعیت دارد که ۴۵ درصد از آنها را افراد زیر ۱۴ سال، ۵۲ درصد افراد بین ۱۵ تا ۶۴ سال و ۳ درصد افراد بیشتر از ۶۵ سال تشکیل می‌دهند. نرخ رشد جمعیت گامبیا حدود ۲/۳ درصد است و به طور میانگین در هر کیلومتر مربع از خاک این سرزمین ۱۲۱ نفر زندگی می‌کند.

گامبیا به ازای هر هزار نفر از جمعیت خود ۲۸/۴۲ نفر نرخ زاد و ولد و ۲۱/۱۳ نفر نرخ مرگ و میر و ۹۷/۲ نفر نرخ مهاجرت دارد. امید به زندگی در مردان گامبیا ۵۱ سال و در زنان این کشور ۵۵ سال است.

فرهنگ

حدود ۹۰ درصد مردم این کشور مسلمان سنی مذهب هستند. ضمن آنکه ۹ درصد از ساکنین این جمهوری پیرو مسیحی و مابقی آنیمیست می‌باشند.

زبان رسمی مردم گامبیا انگلیسی است ولی در اغلب محاورات روزمره از زبانهای مختلف بومی نظیر ولوف، فیولا و ماندینکا استفاده می‌شود.

ویژگی‌های ارتباطی

گامبیا در جهت توسعه شبکه مخابراتی خود طی سالهای اخیر گامهای بزرگی برداشته است. هم اکنون بالغ بر ۲۵ هزار شماره تلفن ثابت و ۶ هزار شماره تلفن همراه در این کشور وجود دارد. ضمن آنکه مردم گامبیا امواج ۳ ایستگاه رادیویی (AM) و ۲ ایستگاه رادیویی (FM) را دریافت می‌کنند. برنامه تلویزیون این کشور نیز از طریق تنها شبکه دولتی گامبیا پخش می‌شود.

این کشور فاقد خطوط ریلی است ولی نزدیک به ۲۷۰۰ کیلومتر جاده اصلی و فرعی، ۴۰۰ کیلومتر راه آبی، یک بندر صیادی و تنها یک فرودگاه بزرگ با قابلیت پذیرش هواپیماهای پهن پیکر دارد.

رسانه‌های نوشتاری و مطبوعات در گامبیا توسعه چندانی نیافته‌اند و به جز تعداد انگشت شماری روزنامه و هفته نامه در این جمهوری، جریده‌ای به چاپ نمی‌رسد.

شهرهای جهان

سن پترزبورگ

سن پترزبورگ

Санкт-Петербург

پرچم	نشان

ناحیه فدرالی	شمال غربی
مساحت	۱۴۳۱ کیلومتر مربع
جمعیت	۴۸۶۸۵۲۰ نفر (سال: ۱ ژانویه ۲۰۱۱^[۱])
تراکم جمعیت	۳٬۴۰۲ نفر در کیلومتر مربع
منطقه زمانی	یوتی‌سی+۴ (تابستان: یوتی‌سی+۵)
کد تلفن	‎(+۷)۸۱۲
کد پستی	۱۹۰۰۰۰–۱۹۹۴۰۶
کد پلاک وسایل نقلیه	۷۸٬ ۹۸
موقعیت جغرافیایی
مختصات:	۵۹.۹۳۳۳° شمالی ۳۰.۲۶۶۷° شرقیمختصات: ۵۹.۹۳۳۳° شمالی ۳۰.۲۶۶۷° شرقی

سن پترزبورگ (به روسی: Санкт-Петербург) دومین شهر بزرگ روسیه پس از مسکو می‌باشد که در منتهی‌الیه شمال‌غرب این کشور واقع شده‌است.

محتویات

تاریخچه

این شهر در سال ۱۷۰۳ به دستور و با نظارت پتر کبیر ساخته شد و از آن زمان تا ۱۹۱۸ پایتخت روسیه بود. مدتی پتروگراد نام داشت. پس از واژگونی فرمانروایی تزارها به نام لنین، لنینگراد خوانده شد و با فروپاشی شوروی در این کشور به نام پیشینش بازخوانده شد.

این شهر به عنوان صحنه وقوع انقلاب ۱۹۱۷ روسیه و پایگاه دفاع سرسختانه در برابر آلمان نازی در زمان جنگ جهانی دوم، از جایگاهی مهم و نقشی حیاتی در تاریخ روس‌ها برخوردار است و به مرکز فرهنگی روسیه نیز شهرت دارد.

این شهر که به مدت دو سده پایتخت روسیه بوده‌است، بین سالهای ۱۹۱۴ تا ۱۹۲۴ میلادی پتروگراد نام داشته و در زمان حکومت اتحاد جماهیر شوروی به مدت ۶۷ سال (از سال ۱۹۲۴ تا ۱۹۹۱) لنینگراد خوانده می‌شده‌است.

جغرافیا

سنت پترزبورگ در کناره‌های رود نِوا، در شرق خلیج فنلاند در دریای بالتیک قرار گرفته‌است.

تغییر نام

پتروگراد نامی بود که نیکلای دوم واپسین تزار روسیه در هنگامه جنگ جهانی یکم که در برابر آلمان می‌جنگید بر شهر سن پترزبورگ گذارده بود تا با داشتن پسوند ـبورگ همانند نامهای آلمانی نباشد.^{[نیازمند منبع]} معنای پتروگراد شهر پتر است. پس از سرنگونی تزار نام این شهر لنینگراد گشت. گراد در زبان روسی کهن برابر گوراد درزبان روسی کنونی می‌باشد و همانطور که گفته شد به معنی شهر است.

در فرهنگ قاجار

در زبان فارسی در زمان قاجار بطور عامیانه سن پترزبورگ را «پِتِل پورت» می‌نامیدند و آن را در مثل به عنوان دورترین نقاط بکار می‌بردند در اصطلاحاتی مانند «از اینجا تا پتل پورت».

نگارخانه

• نگارخانه
• 

  پارک کاترین

• 

  دژ سنت میخائیل

• 

  کانال گریبایدوف

• 

  کلیسای سنت پترزبورگ

• 

  نمایی از درون موزه هرمیتاژ

• 

  دروازه ناروا

• 

  قصر پیترهوف

• 

  مجسمه سِرِس و پاندورا در قصر پیترهوف

پرچم کشورها

پرچم سنگاپور

پرچم سنگاپور

نام	سنگاپور
استفاده	غیر نظامی و پرچم استان
تناسب	۲:۳
پذیرفته‌شده	۳ دسامبر ۱۹۵۹
طرح	A horizontal bicolour of red over white, charged in white in the canton with a crescent facing, towards the sky and a pentagon of five stars

پرچم سنگاپور برای اولین بار در ۳ دسامبر ۱۹۵۹ به رسمیت شناخته شد.به عنوان پرچم غیر نظامی و پرچم استان شناخته می‌شود و همچنین دارای تناسب ۲:۳ می‌باشد.